Bahar aylarıyla birlikte, Erzincan'ın yüksek kesimlerinde yetişen çiriş otu, vatandaşlar tarafından toplanmaya başlanmış durumda. Munzur Dağları'nda rehberlik yapan Murat Aydemir'in gözlemlerine göre, dağ keçileri de çirişi tüketiyorlar. Aydemir, doğal olarak yetişen çiriş otundan birçok yemeğin yapıldığını ve çiriş turşusunun özellikle lezzetli olduğunu belirtiyor.
İnsanlar binlerce yıldır bitkilerden çeşitli amaçlar için faydalanıyorlar. Bazı bitkiler tıbbi amaçlarla kullanılırken, bazıları besin kaynağı olarak, bazıları ise boya veya süs bitkisi olarak kullanılıyor. Çiriş otu da bu bitkilerden biri. Bilimsel adı Asphodelus aestivus L. olan çiriş otu, Zambakgiller familyasına aittir ve genellikle güllük, dağ pırasası, kirkiş otu, sarı zambak, yabani pırasa ve yeling otu olarak da biliniyor.
Toplumun birçoğu, bazı hastalıkların tedavisinde bitkisel çözümlere başvurur. Bitkisel tedavilerin yan etkilerinin daha az olduğu veya hiç olmadığı düşünülerek tercih edildiği biliniyor. Bölgedeki insanlar arasında çiriş otu da tercih edilen bitkiler arasında.
Bir araştırmada çirişin, yabani bir ot olmasının yanı sıra vitamin, antioksidan, lif ve mineral içeriği bakımından vücudu beslediği ve bu nedenle yaygın olarak tüketildiği belirtiliyor. Çiriş otu, Afrika, Arap ülkeleri, Türkiye, Mısır ve Avrupa'nın bazı bölgelerinde bulunur. Türkiye'de ise Doğu Anadolu, Güneydoğu Anadolu, İç Anadolu, Ege ve Akdeniz bölgelerinde yetişir. Genellikle zararsız ve faydalı olduğu bilinen çiriş otunun yaprakları taze olduğunda da tüketilebiliyor.
Ayrıca çirişten çorba ve birçok yemek yapılıyor. Örneğin, haşlanıp sonra yumurta veya peynirle kavrularak yufka ekmek içinde yeniliyor. Ayrıca "kaşila" olarak bilinen bir yemek de yapılıyor. Kaşila, çirişin kaynatılıp içine bulgur katılarak pişirilmesiyle yapılır ve katılaşınca içi çukurlaştırılarak yağ dökülerek servis ediliyor.
