Yeni Klasiklere göre, toplam hasılayı yükseltmeye yönelik olacak şekilde ele alınabilecek olan maliye politikaları hiçbir koşulda başvurulmaması gereken bir politikadır. Nihayet bu politikaların uygulanmasının uzun dönemde fiyat artışlarının yanı sıra istihdam ve üretimi azaltıcı etkileri de söz konusu olur. Para politikası ile ilgili olarak ise, yukarıdaki uygulamadan da anlaşılacağı üzere önceden ilan edilen bir para politikasının reel değişkenler üzerinde kısa dönemde de herhangi bir etkisi yoktur.

Bir diğer ifade ile gerek para gerekse de maliye politikaları hasıla üzerinde etkisizdir. Bu durum “Politika Etkinsizliği Hipotezi” olarak isimlendirilmektedir. Yeni Klasikler, 1960’lı yıllara kadar yaygın olarak kullanılan optimal kontrol modellemesine de şiddetle karşı çıkmaktadırlar. Belirli iktisadi amaçlar doğrultusunda, kullanılacak olan parasal ve mali araçlar seti ile oluşturulan optimal kontrol modellemesine karşı Yeni Klasiklerin en temel karşı çıkış sebebi beklentiler rasyonel olduğundan bu modellerin çoğu durumda işlemeyeceğidir.

Bu durumda ise, merkez bankaları önceden ilan ettikleri politikaları haber vermeden değiştirmeyi düşünebilecektir. İlan edilen ile uygulanan politika arasında bir farkın oluşması durumuna yol açan bu durum ise piyasada güveni ve kırılganlığı artırabileceği gibi politikaların da etkinliği ortadan kaldırılmasını sağlar. İlan edilen ve uygulanan politikaların farklılığı dinamik zaman tutarsızlığı olarak ifade edilir.