İnsanoğlu yitiklerini aradıkça gecesinde ve gündüzünde buna dair ne şiirler biter ne mısralar biter. Sen de benim ömür yolunda yitiğimdin. Annemi ölüm seni büyümek aldı götürdü. Meğer ne meraklıymışsın büyümeye öyle bir büyümüşsün ki gözlerin küçük kalmış. Göremez olmuşsun hakikati. Sen hakikati yitirdiğin gün ben seni kaybettim. Büyümen korkularını küçültememiş. Şimdi hapsettiğin karanlıkla ömrünün kalanını geçir uzlette ben seni yitirdiğim karanlığa kazınmış mısraları mırıldanırken. Oysa karanlığa ve yitirmeye dair mısralar yazarken bile Özdemir Asaf benden daha fazla ümitli olacak

Seni yitiriyorum

Çok karanlık bir anda..

Birden uyanıyorum,

Bakıyorum aydınlık;

Uyuyorsun yanımda.

Güzelce..

Oysa sen hiçbir zaman yanımda olamadın ki. Olamazdın da… Asaf''ınki uyuyan güzel sen yaşarken ölmeye azmetmiş bir kariyer koşucusu idin. Sonunda ikimizde ömür yokuşunda terlemeye başladık. Ne diyelim solurken ömür yorgunluğunu yaşayan ölümünde kal güzelce…