Bir deyişinde şöyle der Mahzuni:

" Türbeyi Öp fakat orda yatanı

Eğer Ölmüş ise bir toprağı tanı

Toprağın kralı insandı hani

Daha yüzü taşa sürten var değil mi?"

Toprakla başlayan bir yolculukta Ahmet Mithat Efendi''nin tabiri ile ilk kalp çarpıntımdın. Yıllar içinde artacak şiddetteki çarpıntılar içinde zayıflayıp giderken. Pencere ardındaki siluetin metruk bir apartmanla toprağa dönüştü. Tıpkı bulutlara yetişmede tek referansım olan annemin bedeni gibi. Anladım her şey gün geçtikçe topraklaşmaya başlıyor. Oysa başlangıçta da yaşadığımız hatıraların mekanı da toprak üzerinde kurulu değil miydi? Şimdi sen, memleket ve annem gün geçtikçe topraklaşırken yaşanmış ve yaşanmamış hatıralar ufkunda, sanma ki her geçen dakikamın toprağa bilmem kaç kalada gittiğinin farkında değilim. Yani hem var olma hem de yok olma meselemizse toprak söz yine şiire düşsün. Bak ne yazmış Zeynep Yağmur, hem de sensizliğin beşinci yılında:

"Geceleyin damlaların esrarengiz sesiydi,

Beyaz boşluğun üzerini gölgeleyen…

Yağmura hasret toprakların diriliş şenliği:

Varolanın varlıktaki anlamı,

Adem''in suretinin özü…."

Söz bitmedi, daha nefes bitmeden…