Çok güzellemeler yazdım zamanında son bahara. Yaz, benim için hayallerinden, arkadaşlarından ve senden ayrılmaydı çoğu zaman. Kimi tarlaya kimi senin gibi memleketine giderdi kimi babasının yanına çalışmaya. Babam bile giderdi. Can yoldaşım annemle kalırdık bir de tek oyun arkadaşım kardeşimle. Gelenleri veya geleceklerin yollarını gözlerdik de gelen oldu mu düğün bayramdı bizim için.

     Sen hep sonbaharda gelirdin ya ben ondan severdim son baharları… Arkadaşlarım gelirdi mesela okul vakti gelirdi. Ben hep o yüzden son baharı güzelledim. Gitmek nedir bilmedim ne ben ne annem ne kardeşim. Bir gün öğle bir gittik babam döndüğünde bulamadı hiçbirimizi. Sen, sana gelince sen herkesten iyi bilirdin gitmeyi. Gelişi ondan güzeldi sonbaharın tıpkı senin gibi çocukluğumuz gibi… Aradan otuz yıl geçti de bir masada yazı bile beklemeden bir nisan günü gidince sen ben yine sonbahara sarıldım. Sensizlikte oturduğunuz o boş ve harabe dairenin camlarında ısındım. Her sonbahar…

    Ve bir sonbahar ekiminde geldim. Boş camınızın önüne "annem çok hasta" diye haber verdim camda kalan hayaline…Ve ekimin tam yirmi ikisinde anladım sonbaharın soğuk olduğunu. Sen gittin, annem gitti, mevsimler birer birer kayıyor ve ben her gün üşüyorum.