Dünya adlı adı konulmamış şu yarış meydanında her nefes tadar yenilgiyi hayatının bir ucundan. Ben doğarken gözlerimde başlayan yenilgi, her gidilen ortamlara babasız gitme ile başladı. Sonra yalnızlığı ilk kez talim ettim sanma. Hiçbirinde hissetmedim yenilmenin ve yalnızlığın acısını.

Bir seni yeniden bulur bulmaz kaybetmenin makamında bir de annemin mezarı başında kabullenemedim yenilgiyi. İlk defa bağrıma her değen taş, canımı acıttı. İlk defa "acımadı ki" diye bağıramadım hayata. İlk kez üşümenin ne olduğunu Sakarya Caddesinde dokuz numaralı masada bir de annemin mezarı başında geçirdiğim ilk gün anladım. Birinde ellerim birinde sırtım üşüdü.

Ve sonra anladım ilk gördüğümde yüzünde duyduğum aşinalığı meğer yüzün annemin yüzüne ne kadar da benzermiş. Annem kucağıma bir hasreti sarıp da gitti, sen ona bile layık görmedin ya beni. Hangi göz okur şu satırları bilmem ya sen şimdi sitemime bile muhatap olamadan gideceksin bu dünyadan.

Öbür dünya mı? Onu boş ver. Bu dünyada bana yaramayanı orada neyleyeyim. Gözüme gözükme yeter. Ben oraya giderken bütün yenilgileri burada bırakıp gideceğim.