MÖ 5000'lere gelindiğinde, bakırın eritilmesiyle insanlık için önemli bir adım atıldı. Ancak bakırın yumuşaklığı ve dayanıksızlığı kullanım alanını kısıtlıyordu. MÖ 4000'lerin sonunda ise bakır filizlerinin arsenik ile birleşmesi sonucunda tunç adı verilen çok daha dayanıklı ve sert bir metalin keşfi gerçekleşti.
Tunç keşfi, alaşımla ilgili yeni kapıların açılmasına yol açtı. Deneme yanılma sürecinden sonra bakırın yaklaşık olarak 10'da 1'i oranında kalay ile karıştırılmasının, dayanıklılığı ve esnekliği artırdığı görüldü. Bu şekilde, ısıtıldığında kolayca şekil alabilen ve soğuduğunda bakırdan daha sağlam bir yapıya sahip tunç madeni elde edildi.
Samsun Müzesi'nde Tunç Çağı metal işçiliği ile ilgili sergilenen eserlerde, Anadolu'da tunç üretimi için gerekli olan kalayın İran ve Afganistan gibi uzak yerlerden getirildiği belirtiliyor. Geliştirilen yeni tekniklerle metalin şekillendirilmesi kolaylaştı ve dayanıklı aletler üretimi mümkün hale geldi. Endüstriyel olarak işletilen maden ocakları ve bu ocaklara yakın işliklerle birlikte, sistemli bir üretim gerçekleştirildi. Tunç Çağı'nda bölgedeki yerleşimlerde ele geçen aletler arasında ok uçları, mızrak uçları, hançerler, baltalar, iğneler, asalar ve mühürler gibi çeşitli yapılar bulunuyor.
Müzede sergilenen Tunç Çağı'na ait eserler arasında bronz zıpkın uçları, keskiler, oraklar, deliciler, bızlar, topuz başları, kulçuklu baltalar, spatulalar, balık oltaları, hançer namluları, mızrak uçları, hançerler, hançer uçları, baltalar, keskiler, taştan kalıplar, potalar, biley taşları ve kılıflı kemik çakılar yer alıyor.
